آغوش‌گیری واکنشی غریزی و طبیعی نسبت به احساس محبت، همدردی، نیاز و شادمانی است.

همچنین آغوش‌گیری یک دانش است، روشی ساده برای حمایت، التیام، شا و رشد که نتایج ملموس و قابل ملاحظه‌ای دارد. آغوش گیری در والاترین مرتبه‌ی خود یک هنر محسوب می‌شود.

آموختن تکنیک‌های آغوش‌گیری و زبان بدن می‌تواند یک ارتباط ساده و صمیمی را میان افراد شما و همسر، فرزندان و عزیزانتان برقرار کند.

گر چه در عصر تکنولوژی و ارتباطات به سر می‌بریم و طبیعتا می‌باید ارتباط و نزدیکی افراد با یکدیگر بیش‌تر شود، اما در عمل می‌بینیم که عدم استفاده به از تکنولوژی، انسان‌ها را نه تنها از یکدیگرع بلکه از خودشان نیز دور ساخته‌است. به عنوان مثال، در مجالس امروزی شاهدیم که هر یک از مدعوین و بعضا میزبان که وظیفه‌ی پذیرایی از مهمانان را بر عهده دارد یا سرگرم تماشای تلویزیون هستند، یا با گوشی‌های تلفن همراه خود مشغول‌اند و یا درگیر وسایل کامپیوتری بزرگ و کوچک خود هستند. حتی در جمع رفقای صمیمی نیز این پدیده را شاهیم.

این سناریو متاسفانه کانون خانواده را هم در برمی‌گیرد و تهدیدی برای آن به شمار می‌رود. زن و شوهری که از صبح درگیر کارها و مشغله‌های خود هستند، شب هنگام که در خانه کنار هم می‌نشینند، به جای آن‌که با هم گفتگو کنند،‌درباره‌ی مشکلات زندگی خود تدبیری بیندیشند، و مسایل خانوادگی و فرزندان خود را حل و فصل کنند، یا به تلویزیون چشم می‌دوزند یا هر یک سر در صفحه‌ی نمایشگر کامپیوتر یا دستگاه تلفن همراه خود دارند. فرزندان ایشان هم که جای خود دارد.. در واقع، بشر امروز اسیر تکنولوژی شده‌است و حتی فرصت این را ندارد که با خودش ارتباط برقرار کند و از این رو از خود نیز غافل شده‌است.

خردمندی گفته‌است:” قدرت یک ملت از انسجام خانواده ناشی می‌شود” وقتی نتوانیم رابطه‌ای گرم و صمیمی با اعضای خانواده برقرار کنیم، طبیعی است که به مرور بین اعضای آن شکاف و دوری می‌افتد و چه بسا که خانواده از هم پاشیده شود.

یکی از رفتارهایی که در ازدیاد محبت و صمیمت بین اعضای خانواده نقشی به سزا دارد و تاثیر آن به مراتب از صحبت کردن و درددل کردن بیشتر است، در آغوش گرفتن است، اعضای خانواده با در آغوش کشیدن هم، عشق، محبت و احساسات خالصانه‌ی خود را به یکدیگر منتقل می‌کنند.

مردی که صبح هنگام پیش از ترک خانه فقط چند ثانیه با آغوش صمیمی و گرم همسرش مشایعت می‌شود، از انرژی و انگیزه‌ی فراوانی برخوردار می‌شود و مطمئنا بازده کاری او بالاتر می‌رود. و شب هنگام که به خانه باز می‌گردد و همسرش با روی باز و آغوش گرم از او استقبال می کند تمام خستگی کار روزانه از تنش بیرون می‌رود.

این تبادل انرژی دوطرفه است هم آغوش دهنده و هم آغوش گیرنده هر دو از این امر منتفع می‌شوند.

وقتی پدر یا مادری فرزند خود را صمیمانه در آغوش می‌کشند، فرزندشان را از لحاظ روانی تغذیه می‌کنند و باعث افزایش عزت نفس او می‌شوند. همه می‌دانیم که عزت نفس چه نقش مهمی در سلامت روانی و اجتماعی اشخاص ایفا می‌کند.

تئوری

لمس کردن و نوازش نه تنها مطلوب، بلکه نیاز است. تحقیقات علمی این نظریه را تایید کرده‌اند که برانگیختگی ناشی از لمس کردن، برای سلامت جسمی و عاطفی ما بسیار ضروری است.

خواص درمانی لمس کردن، ابزار ضروری برای شفابخشی شناخته شده و اینک بخشی از آموزش درمانگران در چندین مرکز پزشکی بزرگ را شامل می‌شود. لمس کردن برای کمک به تسکین درد، رهایی از افسردگی و اضطراب، بالا بردن امید و میل به زندگی، و رشد موثر است، رشد نوزادانی که زودتر از موعد متولد می‌شوند و به علت قرار گرفتن در دستگاه مخصوص از لمس کردن محروم هستند.

بنا بر آزمایش‌های گونگون:

لمس کردن باعث می‌شود احساس بهتری نسبت به خود و محیط اطرافمان داشته‌باشیم.

لمس کردن تاثیرات مثبتی بر توسعه ی زبان کودکان و بالا رفتن بهره هوشی آن‌ها می‌گذارد.

لمس کردن، تغییرات روانی قابل ملاحظه‌ای را در لمس‌کننده و لمس شونده ایجاد می‌کند. البته، شگفتی‌های نیروی لمس کردن هنوز آن‌طور که باید از سوی ما شناخته و درک نشده‌است و ما در ابتدای این راه هستیم.

در عین حال لمس کردن گون‌های متعددی دارد و ما معتقدیم که آغوش‌گیری یکی از گونه‌های خاص آن است که به طرز چشم‌گیری باعث شفا و درمان می‌شود.

/کتلین کیتینگ /امیر حسن مکی